Alfredo i Angelo Castiglioni w latach 70tych przejęli pałeczkę od pierwszego mondo-tandemu, Jacopettiego i Prosperiego, którzy w tym okresie zaczęli robić już coś innego (rewelacyjnego zresztą). Uwaga braci Castiglioni skupiła się na czarnym kontynencie. W kolejnych filmach podróżują po zakamarkach afrykańskich buszów, by rejestrować zwyczaje i obyczaje dzikich plemion. Ich działalność ma niewątpliwą wartość etnograficzną, jako że podobnych plemion jest coraz mniej, a ich obrzędy coraz to bardziej się cywilizują. Ma też moc uderzeniową, ze względu na inne podejście dzikich ludzi do takich kwestii, jak ciało, przemoc i seks. O ile o zwyczajach prymitywnych możemy posłuchać w każdą niedzielę u Cejrowskiego, z pewnością nie zobaczymy u niego rytuałów godowych, ceremonii pogrzebowych i walk plemiennych, w których pokonanego przeciwnika pozbawia się prącia. Największe wrażenie wywiera film późniejszy, ADDIO ULTIMO UOMO (zresztą chyba wszystkie filmy z "addio" w tytule są hiperbrutalne: AFRICA ADDIO, ADDIO ZIO TOM...). Ten jest po prostu solidny, kolejny zestaw epizodów z terytoriów Afryki spoza folderu turystycznego. Szkoda, że wyszedł tylko we Włoszech, lepsze zrozumienie komentarzy twórców byłoby wskazane...