Scenariusz do filmu został oparty na trzech dramatach Szekspira oraz urywkach kroniki Raphaela Holinsheda. Welles z drugoplanowej postaci sir Johna Falstaffa czyni glównego bohatera swej opowieści. Ulazany z czułością i sympatią wiecznie podpity, monstrualnie gruby sybaryta tryska humorem i jest nieodłącznym kompanem młodego Henryka, księcia Walii, następcy tronu angielskiego. Z czasem zostaje zepchnięty na boczny tor i traci względy swojego najlepszego przyjaciela, gdy ten zaczyna przejmować obowiązki władcy i nie godzi mu się przebywać z błaznem.
Film nie odniósł sukcesu w Ameryce, ale w Europie został przyjęty z zachwytem. W rodzinnym kraju reżysera nie spodobały się sceny batalistyczne: Welles nakręcił wiele krótkich ujęć, które następnie zostały w dynamiczny sposób zmontowane. Stosował wiele zbliżeń. Bitwa pod Shrewsbury to jedna z przełomowych scen w historii kina, stała się punktem odniesienia dla innych filmowców.
Tradycyjne szekspirowskie motywy takie jak władza, przyjaźń czy lojalność zostały opakowane w wellesowską formę.
Wybitna obsada (Gielgud, Moreau, Rey i sam Welles), muzyka dopasowana do rytmu filmu, nietuzinkowe ujęcia, oświetlenie oraz montaż - mówiąc krótko techniczna perfekcja!