A co w Django bylo do zrozumienia? Tarantino od "Bękartów..." robi filmy pod publiczkę - nieskomplikowane, na tematy, które same z siebie dadzą mu rozgłos.
No i jak można w temacie westernów odwoływać się do tego Django ciągle? Czy to jedyny film do którego możesz porównać, czy o co chodzi?

A skoro lubisz westerny ,ale najwyraźniej inne, to znaczy, że jednak nie lubisz westernów.
Na marginesie, ja też nie przepadam za westernami, ale rozumiem ich specyfikę, stąd wiem, iż nie należy od nich oczekiwać zbyt wiele sensu i fabuły innej niż ta, która zahacza przynajmniej o postać Dobrego i Prawego w całym bagnie Cwaniaków i Śmieci. Te filmy z założenia takie są, a wyśmiewanie ich ma tyle sensu, co wyśmiewanie się z dykcji bezzębnego dziewiećdziesieciopięcioletniego starca.
A na koniec: już sam fakt, że pięćdziesiąt lat później Tarantino kopiuje sceny (nie na odwrót, jak wynikałobyz toku Twojej wypowiedzi) świadczy o tym co tu jest klasyką gatunku, a co marną przystawką.

Po prostu obejrzałam kilka wcześniej Django i wydawał mi się przerysowany. A po tym filmie widzę, że przerysował tylko to, co było już przerysowane wcześniej. Nie jestem fanką Tarantino, ani Django, dlatego być może potrzebowałam takiego asumptu, żeby dostrzec w tym jakiś sens - i dostrzegłam. Ten western to wręcz zaproszenie do pastiszu. Czy zatem Tarantino dokonał czegoś odkrywczego? - Nie, ale też na pewno nie pobłądził. Poza tym fabularnie jest bardziej rozbudowany - lepiej są przedstawione choćby przesłanki działania głównego bohatera.

Django to jakas komedia a nie western