To mój pierwszy film Sergio Leone i jeśli, jak tu i ówdzie pisano, każdy następny film tego reżysera jest coraz lepszy, to ja jestem za. Pierwsza część "trylogii dolarowej" ma zdecydowanie charakter pastiszu - reżyser wykorzystuje tu motywy i chwyty, typowe dla tego gatunku, ubarwiając wszystko dużą dawką przemocy i czarnego humoru. Jednocześnie widać zaczątek swoistego stylu Leone - przede wszystkim mam tu na myśli przełamywanie konwencji gatunkowych i podważanie prawomocności opozycji dobro - zło, a także groteskowy sposób widzenia Dzikiego Zachodu.
Film zachwyca wizualnie - mamy tu pierwsze oznaki nieograniczonej wyobraźni Leone. Są częste kontrasty między planami ogólnymi i zbliżeniami. W filmie jest wiele znakomitych scen, a także pojedynczych ujęć np. wymiana jeńców, czy Clint Eastwood, wyłaniający się z dymu przed ostateczną rozgrywką, nie mówiąc już o znakomitych ujęciach oczu tuż przed pojedynkami. Oczywiście do sukcesu filmu znacznie przyczynił się Eastwood, który stworzył charakterystyczne dla siebie emploi - małomównego, samotnego i trochę cynicznego twardziela. Właściwie trudno sobie wyobrazić kogoś innego w roli Bezimiennego. Znakomitą całość współtworzy piękna muzyka Ennio Morricone. 8,5/10.