Clint jako cierpiący na alkoholizm muzyk country w drodze do Mekki w Nashville. Przyjemne w odbiorze, jednak swym poziomem zdecydowanie ustępuje najciekawszym dokonaniom aktorsko-reżyserskim Eastwooda z tego okresu. "Honkytonk man" ma niestety tendencję do popadania w łzawy sentymentalizm, zwłaszcza sceny końcowe są nieznośnie już ckliwe. Scenariusz stara się to równoważyć za pomocą humoru i, choć niektóre sceny są autentycznie zabawne, to jednak nie sposób pozbyć się wrażenia, że jeszcze odrobinę tanich wzruszeń, a całość zamieniłaby się w przyciężkie kino familijne. Za ów stan rzeczy w pierwszej kolejności odpowiedzialna jest postać towarzyszącego bohaterowi siostrzeńca - wątki dziecięce w filmach z reguły działają na mnie odpychająco i nie inaczej sprawa się ma w tym przypadku. Nie ma też co ukrywać, że jak na schorowanego, stojącego nad grobem pijaka Clint prezentuje się tu podejrzanie zdrowo - sam kaszelek od czasu do czasu nie wystarczy, aby uwierzyć w jego pożałowania godny stan. Szkoda, że tyle tutaj wpadek naraz, bo z drugiej strony nie brak fajnych epizodów i pomysłów. Mogło być lepiej.